Ποιος σου ζητάει να μη ζήσεις;

Η Χιονάτη, η Σταχτοπούτα και η Ωραία Κοιμωμένη παλεύουν κυριολεκτικά την Ελλλάδα του 2015.

Οι μεγαλύτεροι μύθοι της Ευρωπαϊκής ευημερίας θα πρωταγωνιστήσουν για πρώτη φορά στο βιβλίο της Μικρής Γοργόνας. Αυτό τις μπερδεύει, τις λυπεί και τις θυμώνει. Λάθος; Μάλλον όχι.

Η Σταχτοπούτα ξε*χμ*ώθηκε να φτάσει στο επίπεδο που ήθελε. Τι τζάκια καθάρισε, τι ψάρια ξελέπιασε, τι χοντρές, άσχημες και ατάλαντες ανέχτηκε. Κέρδισε επάξια το γοβάκι με τον κόκκινο πάτο. Και τα μπωτέ της θα κάνει, και τις γκουρμεδιές της θα φάει και στο μπρυκολάζ έχει μόνιμο τραπέζι γιατί μπορεί και γουστάρει.

Της Χιονάτης η παρέα – που τα φτιάνει όλα ωραία, έχει να λέει για τη λίντερ τα καλύτερα. Ενωμένη γροθιά η ομάδα απέναντι στις κακοπροαίρετες φακλάνες βορρά και νότου, κάνει τις μπίζνες της, κάνει τις τρέλλες της και σμπρώχνει ευτυχία όπου μπορεί και όπου την παίρνει.  Φροντίζει τα μήλα να είναι δικής της παραγωγής και έχει και τον πρίγκηπα καβάτζα να διώχνει τη μουχρίτσα.

Την Ωραία την ευλόγησαν χίλιες μοίρες και την έφτυσε μία. Αυτά που είχε τα είχε πάντα, δεν φταίει αυτή που κοιμήθηκε και δεν τα χάρηκε. Μότο της «δεν είμαι αδρανής, κάνω οικονομία δυνάμεων». Η μοναδική που είδε στον ύπνο της γκόμενο και την επομένη της έκατσε. Με άνθρωπο που κληρονομικά του αντιστοιχούν έρωτας και χρήμα δεν παίζεις.

Έρχεται όμως το καυ**ψαρο η γοργονούλα και τις χώνει σε εφιάλτη τύπου γιατί να σκίζονται μόνο τα δικά μου τα σωθικά, γιατί πρέπει εγώ να απαρνηθώ τα πάντα για να κάνω δυο γαμοβήματα μπροστά, γιατί στη στεριά δεν ζει το ψάρι και ο ανθός στην αμμουδιά, όλα πλάσματα του θεού είμαστε και άλλες τέτοιες νταλαρόπιπες (πριν τις επιχορηγήσεις).

Η επινόηση της Μέρμι είναι να ρίξει κάθε μια τους κανά φραγκάκι, να πάει το μικρό στη Βραζιλία να βάλει ποδαράκια και να ζήσει επιτέλους το θνητό έρωτά της. Να στείλουν και μια τορμπίλα στη φωλιά της Μεδουσο-Μάγισσας, να ξεβρωμίσει ο βυθός και τα καλαμαράκια από τα βαρέα μέταλλα.

Δοκίμασαν οι κοπελιές το «ουστ μαρή απ’εδώ, εσύ είσαι του Άντερσεν» αλλά δεν φτούρισε, γιατί είπαμε, όλες ζούνε στην Ελλάδα. Από την άλλη το ψιλολυπούνται το ψωριάρικο έτσι που καψουρεύτηκε μια ζωή - που θα μπορούσε, αλλά σίγουρα δεν έχει.

Σκοτεινό και επικό το έργο. Δεν ξέρεις αν πρέπει να το αφήσεις με τους Γκριμ ή να το δώσεις στον Καπουτζίδη. Πάντως αν η Ιχθύς ζήσει τελικά το παραμύθι, το στόρυ κερδίζει και πιούλιτζερ και μπούκερ και όσκαρ με μεταφορά στον σινεματόγραφο.

Δεν είναι να αδικείς τον Αίσωπο και τον Όργουελ που χρησιμοποίησαν – παραβολικά –  ζώα. Κανείς τους όμως δεν σου ζήτησε ποτέ να μη ζήσεις.