Ούρλιαξε

Η στιγμή πάντα θα σε καλεί να πάρεις μία θέση. Επαναλαμβανόμενα, μια και ο χρόνος είναι σαν το μπουρίτο όπως λέει και ο Ρίτσαρντ.

Προσπαθώ να μην αναφέρομαι σε θέματα που δεν άκουσα, είδα ή βίωσα προσωπικά. Βαρετό- αν σκεφτεί κανείς πόσο προστατευμένη ήταν η ζωή των λίγο μεγαλύτερων σε ηλικία καθώς μεγαλώναμε.

Όχι γιατί έλειπαν τα προβλήματα και οι κίνδυνοι. Αλλά γιατί υπήρχαν λιγότερες υποβολές. Μπορούσαμε να μην ήμασταν όμοιοι μια και κανείς δεν είχε απόλυτη ιδέα για το πως οι όμοιοι έπρεπε να είναι.

Εμάς μας σκλήραινε ο δρόμος, η έλλειψη επιτήρησης, οι γρίφοι της καθημερινότητας. Το γνωρίζαμε από νωρίς ότι το σχοινί θα πρέπει να το κρατήσουμε μόνοι και από τις δύο άκρες. «Ή σχοινάκι θα παίξεις ή θηλιά θα το κάνεις», μου έλεγε ο πατέρας μου. «Μοναχή θα κανονίσεις πόσα μέτρα σε βαστάνε».

Δεν έχω παιδιά. Αλλά αν έπρεπε να προστατεύσω ένα, να μερικά από αυτά που θα του έλεγα:

• Τίποτα δεν είναι σοβαρό. Όλα είναι αστεία. Θα πεθάνεις πριν καταφέρεις να κρίνεις τη διαφορά τους όπως και να έχει.
• Είμαστε όλοι ίδιοι. Παλεύουμε να γίνουμε κάτι καλύτερο από αυτό που είμαστε. Έτσι νομίζουμε ότι πρέπει.
• Αν σε προκαλέσουν ρώτα «γιατί». Αν σου δώσουν  λόγο ρώτα «εγώ τι θα κερδίσω». Αν σου παρουσιάσουν και κέρδος, τότε πες «όχι». Αυτές οι προκλήσεις έχουν πάντα σοβαρές συνέπειες. Για σένα ή για κάποιον άλλο.
•  Όταν βλέπεις άνθρωπο θυμωμένο να τον ρωτάς πάντα «Τι φοβάσαι;»
• Να ακούς όταν βλέπεις και όταν βλέπεις να ακούς. Και τα δύο μαζί δύσκολα θα σε προδώσουν.
• Μίλα. Θέλω να μάθεις όλο τον κόσμο αυτά που δεν σου αρέσουν.
• Ζήτα βοήθεια. Ο άλλος δεν μπορεί να ξέρει πότε πραγματικά τη χρειάζεσαι.
• Αν νοιώσεις κίνδυνο τρέξε. Αν σε φτάσει, ούρλιαξε. Αν δεν έχεις γρήγορα πόδια, πρέπει να έχεις δυνατό λαρύγγι.
• Το σώμα σου είναι δικό σου. Αν κάποιος στο ζητήσει, φρόντισε να του φερθεί καλά. Αυτό βλέπεις κουβαλάει όλα όσα αγαπώ σε σένα.
• Θα είσαι συχνά μόνος σου. Αυτό δεν μπορώ να το αλλάξω. Αλλά θέλω να ζήσεις.
• Αποφάσισε. Ποιος θέλεις να είσαι; Μην μου πεις. Εγώ αποφασίζω μόνο για μένα.

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους ανόμοιους που αγαπώ και θαυμάζω και εκτιμώ και λατρεύω και θέλω να είναι πάντα καλά και υγιείς και ζωντανοί. Γιατί αλλιώς βαριέμαι.

Λάθη

Ή τελειότητα. Για μια ζωή που περιέχει ρίσκα, επιλογές, εναλλακτικούς δρόμους, υπολογισμούς, ζυγίσματα, φόβους, άγνοιες, κουλτούρες, υπο-κουλτούρες και βίτσια - αυτό που οι περισσότεροι ματεριαλιστικά αποδέχονται είναι δύο άκρα αποτελέσματα.

Οι αντικρουόμενες δυνάμεις του λειψού και άρτιου που πάλλονται στον καθένα μας είναι αυτές που θα γράψουν επίλογο στην προσωπική μας ιστορία.

Τι και αν οι ιδιωτικές μας υπερκαλύπτονται από τις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές συγκρούσεις; Οι επαναστάσεις δεν έρχονται στο προσκήνιο να επιβεβαιώσουν αυτές αλλά την ύπαρξή μας στις 3 διαστάσεις που γνωρίζουμε.

Θέση, αντίθεση, σύνθεση. Οι πέτρες που ρίξαμε στο ποτάμι του Ηράκλειτου για να περάσουμε κάστα-κάστα στην απέναντι όχθη. Και σαν να ήταν τα νερά ωκεανός σε κάθε στραβοπάτημα σκάνε κύματα οι αμφισβητήσεις.

Κατανοούμε το βαπτιζόμενο ως λάθος με το που ξεκινήσουν τα ρολόγια μας αφού θεωρούμε την βαπτιζόμενη ως τελειότητα προϊόν εκπαίδευσης. Το κέντρο αντίληψης της εξέλιξης των ανθρωπίνων όντων είναι ένας κάποιος χρόνος.

Με κάθε προτροπή, αποτροπή ή τιμωρία δημιουργούμε νέα μέλη βάσει αφύσικων νόμων ώστε να επιτραπεί η απρόσκοπτη λειτουργία του κοινωνικού εκκρεμούς. Και όταν καλεί ο κούκος τα μεσάνυχτα το λάθος δεν γίνεται πια αποδεκτό, η τελειότητα γεννά φθόνο.

Μα, αν οι πέτρες έχτιζαν μια γέφυρα και τη λέγαμε ταύτιση; Θα είχαν το ίδιο νόημα οι συγκρίσεις, οι έννοιες, τα σύμβολα; Μυθολογικά θα έμενε άνεργος και ο Χάρος.

Ήταν ο Μαρξ ή ο Γκάντι τέλειοι άνθρωποι; Μήπως θα τους έφτυνε στα μούτρα ο Ζαρατούστρα; Δεν ήρθε ο χρόνος ακόμη για να πούμε. Πίστευαν όμως στην ταύτιση, στην ολότητα. Και για τον άνθρωπο και για τις κτήσεις του.

Αν είναι να λαθέψουμε ας το κάνουμε άψογα.

Στο φίλο μου το Στέργιο που πιστεύει ακράδαντα ότι οι μπουρζουάδες δεν είναι ερωτικοί. Που εκτιμά τον Μπρέζνιεφ.

Ποιος σου ζητάει να μη ζήσεις;

Η Χιονάτη, η Σταχτοπούτα και η Ωραία Κοιμωμένη παλεύουν κυριολεκτικά την Ελλλάδα του 2015.

Οι μεγαλύτεροι μύθοι της Ευρωπαϊκής ευημερίας θα πρωταγωνιστήσουν για πρώτη φορά στο βιβλίο της Μικρής Γοργόνας. Αυτό τις μπερδεύει, τις λυπεί και τις θυμώνει. Λάθος; Μάλλον όχι.

Η Σταχτοπούτα ξε*χμ*ώθηκε να φτάσει στο επίπεδο που ήθελε. Τι τζάκια καθάρισε, τι ψάρια ξελέπιασε, τι χοντρές, άσχημες και ατάλαντες ανέχτηκε. Κέρδισε επάξια το γοβάκι με τον κόκκινο πάτο. Και τα μπωτέ της θα κάνει, και τις γκουρμεδιές της θα φάει και στο μπρυκολάζ έχει μόνιμο τραπέζι γιατί μπορεί και γουστάρει.

Της Χιονάτης η παρέα – που τα φτιάνει όλα ωραία, έχει να λέει για τη λίντερ τα καλύτερα. Ενωμένη γροθιά η ομάδα απέναντι στις κακοπροαίρετες φακλάνες βορρά και νότου, κάνει τις μπίζνες της, κάνει τις τρέλλες της και σμπρώχνει ευτυχία όπου μπορεί και όπου την παίρνει.  Φροντίζει τα μήλα να είναι δικής της παραγωγής και έχει και τον πρίγκηπα καβάτζα να διώχνει τη μουχρίτσα.

Την Ωραία την ευλόγησαν χίλιες μοίρες και την έφτυσε μία. Αυτά που είχε τα είχε πάντα, δεν φταίει αυτή που κοιμήθηκε και δεν τα χάρηκε. Μότο της «δεν είμαι αδρανής, κάνω οικονομία δυνάμεων». Η μοναδική που είδε στον ύπνο της γκόμενο και την επομένη της έκατσε. Με άνθρωπο που κληρονομικά του αντιστοιχούν έρωτας και χρήμα δεν παίζεις.

Έρχεται όμως το καυ**ψαρο η γοργονούλα και τις χώνει σε εφιάλτη τύπου γιατί να σκίζονται μόνο τα δικά μου τα σωθικά, γιατί πρέπει εγώ να απαρνηθώ τα πάντα για να κάνω δυο γαμοβήματα μπροστά, γιατί στη στεριά δεν ζει το ψάρι και ο ανθός στην αμμουδιά, όλα πλάσματα του θεού είμαστε και άλλες τέτοιες νταλαρόπιπες (πριν τις επιχορηγήσεις).

Η επινόηση της Μέρμι είναι να ρίξει κάθε μια τους κανά φραγκάκι, να πάει το μικρό στη Βραζιλία να βάλει ποδαράκια και να ζήσει επιτέλους το θνητό έρωτά της. Να στείλουν και μια τορμπίλα στη φωλιά της Μεδουσο-Μάγισσας, να ξεβρωμίσει ο βυθός και τα καλαμαράκια από τα βαρέα μέταλλα.

Δοκίμασαν οι κοπελιές το «ουστ μαρή απ’εδώ, εσύ είσαι του Άντερσεν» αλλά δεν φτούρισε, γιατί είπαμε, όλες ζούνε στην Ελλάδα. Από την άλλη το ψιλολυπούνται το ψωριάρικο έτσι που καψουρεύτηκε μια ζωή - που θα μπορούσε, αλλά σίγουρα δεν έχει.

Σκοτεινό και επικό το έργο. Δεν ξέρεις αν πρέπει να το αφήσεις με τους Γκριμ ή να το δώσεις στον Καπουτζίδη. Πάντως αν η Ιχθύς ζήσει τελικά το παραμύθι, το στόρυ κερδίζει και πιούλιτζερ και μπούκερ και όσκαρ με μεταφορά στον σινεματόγραφο.

Δεν είναι να αδικείς τον Αίσωπο και τον Όργουελ που χρησιμοποίησαν – παραβολικά –  ζώα. Κανείς τους όμως δεν σου ζήτησε ποτέ να μη ζήσεις.