Λάθη

Ή τελειότητα. Για μια ζωή που περιέχει ρίσκα, επιλογές, εναλλακτικούς δρόμους, υπολογισμούς, ζυγίσματα, φόβους, άγνοιες, κουλτούρες, υπο-κουλτούρες και βίτσια - αυτό που οι περισσότεροι ματεριαλιστικά αποδέχονται είναι δύο άκρα αποτελέσματα.

Οι αντικρουόμενες δυνάμεις του λειψού και άρτιου που πάλλονται στον καθένα μας είναι αυτές που θα γράψουν επίλογο στην προσωπική μας ιστορία.

Τι και αν οι ιδιωτικές μας υπερκαλύπτονται από τις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές συγκρούσεις; Οι επαναστάσεις δεν έρχονται στο προσκήνιο να επιβεβαιώσουν αυτές αλλά την ύπαρξή μας στις 3 διαστάσεις που γνωρίζουμε.

Θέση, αντίθεση, σύνθεση. Οι πέτρες που ρίξαμε στο ποτάμι του Ηράκλειτου για να περάσουμε κάστα-κάστα στην απέναντι όχθη. Και σαν να ήταν τα νερά ωκεανός σε κάθε στραβοπάτημα σκάνε κύματα οι αμφισβητήσεις.

Κατανοούμε το βαπτιζόμενο ως λάθος με το που ξεκινήσουν τα ρολόγια μας αφού θεωρούμε την βαπτιζόμενη ως τελειότητα προϊόν εκπαίδευσης. Το κέντρο αντίληψης της εξέλιξης των ανθρωπίνων όντων είναι ένας κάποιος χρόνος.

Με κάθε προτροπή, αποτροπή ή τιμωρία δημιουργούμε νέα μέλη βάσει αφύσικων νόμων ώστε να επιτραπεί η απρόσκοπτη λειτουργία του κοινωνικού εκκρεμούς. Και όταν καλεί ο κούκος τα μεσάνυχτα το λάθος δεν γίνεται πια αποδεκτό, η τελειότητα γεννά φθόνο.

Μα, αν οι πέτρες έχτιζαν μια γέφυρα και τη λέγαμε ταύτιση; Θα είχαν το ίδιο νόημα οι συγκρίσεις, οι έννοιες, τα σύμβολα; Μυθολογικά θα έμενε άνεργος και ο Χάρος.

Ήταν ο Μαρξ ή ο Γκάντι τέλειοι άνθρωποι; Μήπως θα τους έφτυνε στα μούτρα ο Ζαρατούστρα; Δεν ήρθε ο χρόνος ακόμη για να πούμε. Πίστευαν όμως στην ταύτιση, στην ολότητα. Και για τον άνθρωπο και για τις κτήσεις του.

Αν είναι να λαθέψουμε ας το κάνουμε άψογα.

Στο φίλο μου το Στέργιο που πιστεύει ακράδαντα ότι οι μπουρζουάδες δεν είναι ερωτικοί. Που εκτιμά τον Μπρέζνιεφ.