Άγνωστοι

Σαν χρόνος μετράει ο φόβος σου, αγωνιώδης αιωνιότητα να τρεκκλίζεις, να παραπατάς, στα σπασμένα γυαλιά που λογάς για ύπαρξή σου.

Στέκεσαι εδώ πεισματικά, με μόνη σου παραδοχή την κατάπληξή σου, κρατάς τα μάτια σου κλειστά για να μη συναντήσεις των αλλονών τις γνώμες.

Πώς άλλαξαν στο πρίσμα τα οράματα που τα έστελνα απειλητικά και τώρα χάνουν αίμα;

Δεν πήρα εκδίκηση, υπόκωφη χαρά, καμία σοφία δεν μου χάρισε τη νίκη

Φταίει ίσως που εμφανίζεσαι δειλός, σέρνοντας την ανθρωπιά στο χώμα. Το πρίσμα αλλιώς φέγγει στο φως, το παρελθόν του μένεις να βλέπεις στο σκοτάδι. Μόνο η αγάπη είναι χαρά, ως ύμνο αδάμαστων νεκρών την ψέλνουμε τη νίκη.

Μα δεν σε ξέρω και γι’αυτό...μου πρέπει να σωπαίνω.